Papież Franciszek często podkreśla, że Kościół jest miejscem dla wszystkich
(po hiszpańsku ,,todos”). Na spotkania zaproszone są osoby w sytuacjach
nieregularnych oraz w związkach bez ślubu kościelnego. Wspólnie szukamy
swojego miejsca we wspólnocie Kościoła, jak i możliwych dróg do pełnego życia
sakramentalnego.
Spotkanie rozpoczynamy modlitwą w kościele, a następnie kontynuujemy je
w salkach parafialnych przy kawie i herbacie.

Istnieje możliwość indywidualnego towarzyszenia, rozeznania każdej sytuacji
i drogi integracji.

Współpracujemy z Wydziałem Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Katowickiej
oraz Sądem Metropolitalnym w Katowicach.

opiekun: ks. Dawid Dyrcz
kontakt: dawid.dyrcz@katowicka.pl

NAJBLIŻSZE SPOTKANIA:
21-23 marca rekolekcje dla osób z związkach niesakramentalnych w Sosnowcu
11 kwietnia godz. 19.00 (nabożeństwo Drogi Krzyżowej)
9 maja godz. 19.00 (nabożeństwo majowe)
13 czerwca godz. 19.00 (Msza Święta)

26-28 września rekolekcje w Wiśle
4 października pielgrzymka na Jasną Górę

PRZYDATNE LINKI:
Sąd Metropolitalny w Katowicach:
https://archidiecezjakatowicka.pl/sad-metropolitalny
Wydział Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Katowickiej:
https://archidiecezjakatowicka.pl/kuria/wydzial-duszpasterstwa-rodzin
Archidiecezjalna Poradnia Psychologiczna “Przystań”:
przystan-poradnia.pl

Franciszek, 2 sierpnia 2023 r.
„W łodzi Kościoła musi być przestrzeń dla wszystkich: wszyscy ochrzczeni są
wezwani do wejścia do łodzi i zarzucenia sieci, angażując się osobiście
w głoszenie Ewangelii. I nie zapominajmy o tym słowie: wszyscy, wszyscy,
wszyscy. Jestem doprawdy poruszony, kiedy mam powiedzieć, jak otworzyć
perspektywy apostolskie, ów fragment Ewangelii, w którym ludzie nie idą na
ucztę weselną syna, a wszystko jest przygotowane. I co mówi gospodarz,
gospodarz uczty? „Idźcie na rozstaje dróg i przyprowadźcie wszystkich,
wszystkich, wszystkich: zdrowych, chorych, małych i wielkich, dobrych
i grzeszników. Wszystkich”. Niech Kościół nie będzie komorą celną, aby
wybierać, kto wchodzi, a kto nie. Wszyscy, każdy, każdy ze swoim życiem na
ramionach, ze swoimi grzechami, taki, jaki jest, przed Bogiem, taki, jaki jest
wobec życia… Wszyscy, wszyscy. Nie wprowadzajmy w Kościele komór celnych.
Wszyscy.”

Franciszek, Amoris Laetitia 2016
Rozeznanie tak zwanych sytuacji „nieregularnych”
„296. Synod odniósł się do różnych sytuacji słabości i niedoskonałości.
W związku z tym, chcę przypomnieć to, co chciałem z jasnością przedstawić
całemu Kościołowi, aby się nam nie przytrafiło pomylenie dróg: „Dwie logiki
spotykamy w całych dziejach Kościoła: usuwanie na margines i włączanie […].
Drogą Kościoła, począwszy od Soboru Jerozolimskiego, jest zawsze droga
Jezusa: droga miłosierdzia i integracji […]. Drogą Kościoła jest niepotępianie
nikogo na wieczność; ofiarowanie miłosierdzia Boga wszystkim ludziom, którzy
szczerym sercem o to proszą […]. Prawdziwa miłość zawsze jest bowiem
niezasłużona, bezwarunkowa i bezinteresowna! Dlatego „trzeba unikać osądów,
które nie uwzględniają złożoności różnych sytuacji i koniecznie zwracać uwagę
na sposób, w jaki ludzie żyją i cierpią z powodu stanu, w jakim się znajdują”.
297. Chodzi o włączenie wszystkich. Trzeba pomóc każdemu w znalezieniu jego
sposobu uczestnictwa we wspólnocie kościelnej, aby czuł się przedmiotem
„niezasłużonego, bezwarunkowego i bezinteresownego” miłosierdzia. Nikt nie
może być potępiony na zawsze, bo to nie jest logika Ewangelii! Nie mam na myśli
tylko rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach, ale wszystkich niezależnie
od sytuacji, w jakiej się znajdują. Oczywiście, jeśli ktoś afiszuje się
z obiektywnym grzechem tak, jakby był częścią ideału chrześcijańskiego, czy
chciałby narzucić coś innego od tego, czego naucza Kościół, to nie może domagać
się, by uczyć katechizmu czy przepowiadać, i w tym sensie istnieje coś, co go
oddziela od wspólnoty (por. Mt 18, 17).
Musi na nowo usłyszeć Ewangelię i wezwanie do nawrócenia.
Nawet jednak dla takiej osoby może istnieć jakiś
sposób uczestniczenia w życiu wspólnoty: w pracy socjalnej, w spotkaniach
modlitewnych lub w tym, co może sugerować jego osobista inicjatywa wraz
z rozeznaniem duszpasterza. W odniesieniu do różnych sytuacji zwanych
„nieregularnymi”, Ojcowie synodalni osiągnęli ogólny konsensus, który
popieram: „By podejść duszpastersko do osób, które zawarły małżeństwo
cywilne, rozwiedzionych żyjących w nowych związkach, lub które jedynie
mieszkają razem, obowiązkiem Kościoła jest ukazanie im Bożej pedagogii łaski
w ich życiu i dopomożenie im w osiągnięciu pełni planu Boga”, co jest zawsze
możliwe z mocą Ducha Świętego.”

Jan Paweł II, Familiaris Consortio 1981
„Razem z Synodem wzywam gorąco pasterzy i całą wspólnotę wiernych do
okazania pomocy rozwiedzionym, do podejmowania z troskliwą miłością starań
o to, by nie czuli się oni odłączeni od Kościoła, skoro mogą, owszem, jako
ochrzczeni, powinni uczestniczyć w jego życiu. Niech będą zachęcani do
słuchania Słowa Bożego, do uczęszczania na Mszę świętą, do wytrwania
w modlitwie, do pomnażania dzieł miłości oraz inicjatyw wspólnoty na rzecz
sprawiedliwości, do wychowywania dzieci w wierze chrześcijańskiej, do
pielęgnowania ducha i czynów pokutnych, ażeby w ten sposób z dnia na dzień
wypraszali sobie u Boga łaskę. Niech Kościół modli się za nich, niech im dodaje
odwagi, niech okaże się miłosierną matką, podtrzymując ich w wierze i nadziei.”